ÖMER DORUK CANPOLAT

Tekrar merhaba tosunum. En son Ocak ayında karalamışım bir şeyler. Senin doğumunla birlikte bir heves başladığım, sen büyüyüp yazıları bloğa girme işini sana devredene kadar devam ettirebilmeyi umduğum minik günlüğümüze büyük bir ara vermiş oldum. Aşağı yukarı beş ay olmuş. Ama resimlerden bile ne kadar büyüdüğünü anlamışsındır. Kıdemli bebeklikten acemi çocukluğa terfi ettin artık. Bu beş ayda ne oldu da yazamadım bilmiyorum. Biraz zamansızlık, biraz heves azalması, biraz üşengeçlik. Hepsinden biraz işte. Ama en çok zamansızlık. Yapacak çok iş bir o kadar az zaman. Bu arada neredeyse 100 kilo oldum. Kendimi taşımaktan yoruluyorum. Bu yüzden spor salona gitmeye başladım hafta içi. Birlikte geçirdiğimiz zamandan çalmamaya çalışıyorum elimden geldiğince. Şimdi Temmuz'un serin bir gecesi. Spordan geldim. Balkonda bilgisayarı açıp, uzun zaman sonra sol üst köşede favorilere kaydettiğim bloğumuz linkini tıkladım. Sayfa sayfa geriye gidip büyüyüşünü gördüğümde ne güzel olmuş iyi ki yazmı...

Yeni neslin sahip olduğu yeni imkanlar ve hayata adapte olamayan veya özümseyemeyen önceki neslin üyeleri, genellikle bu durumu ifade etmek için bit pazarına nur yağdırırlar babacım. "Eskiler şöyle iyiydi. Böyle güzeldi. Ah nerede o eski falan filanlar" gibi. Yeniyi beğenmeyip eskiyi överler. Kendi çocukluğumu her ne kadar detaylı hatırlamasam da ben senin zamanında büyümeyi isterdim. Yeni eskiden iyi demek istemiyorum ama yeni daha eğlenceli kesinlikle. Bazen çevrende olup biten ve bizi bile şaşkınlığa sürükleyen hayata o kadar çabuk adapte oluyorsun ki ağzımız açık seni izliyoruz. Umut'un daha 4 yaşında bilgisayarı açıp internet tarayıcıda oyunları bulduğu ve oyun oynadığı günleri hatırlıyorum. Şimdi de sen 2 yaşını doldurmadan elinde PlayStation Move ile böcek öldürüyorsun. :) Artık akşamları eve geldiğimde elimden tutup "açsana" diyerek oyun açmamı istiyorsun.. Boydan kaybettiğin için şimdilik masanın üzerine çıkarak oynuyorsun. Senin oynarken eğlendiğinden...