ÖMER DORUK CANPOLAT

Sömestre tatilini dört gözle bekledin babacım. Bir çırpıda da bitti. Tüm tatil boyunca birlikte olmayı istesem de çalıştığımız için teknik olarak bu mümkün değil. Elimizden geldiğince tatilde birlikte zaman geçirmeye çalıştık. Kayak yapmaya gittiğimiz 4 günlük kısa seyahat ve ailece tükettiğimiz iki hafta sonu dışında biz hep işte sen de anneanne ile evdeydin. Neden bu tatili iple çektiğini anlamakta zorlandım açıkçası. Çünkü seni evden çıkarmak mümkün değildi. Ben zamanı iyi değerlendirelim, seni eğlendirecek alternatifler bulayım dedim ama seni tatilde en mutlu eden şey evde oyuncaklarınla geçireceğin dolu dolu bir gün ve tembellikti. Sinema tiyatro lafını duymaya bile tahammülün yok. Bu hafta sonu Lego Movie geldi. Bir tek ona gitmeye ikna edebildik seni. E bari sitedeki diğer arkadaşlarınla buluşturalım seni, evde oyun oynayacaksan arkadaşlarınla oyna dedim. Ama bu girişimimde de başarılı olamadım. İşbirlikçilerimden konuyla ilgili yeterli desteği alamamın da etkisi oldu.  ...

Son zamanlarda ak düşen saçlar dışında bana yaşlandığımı hissettiren can sıkıcı bir diğer gelişme de gözlerimdeki bozulma Doruk. Aslında bir süredir uzaklardaki yazıları net okuyamadığımı fark ediyor ama önemsemiyordum. Özellikle gece araba kullanırken sıkıntı oluyordu. Bir de Need For Speed'te çok kaza yapmaya başlayınca artık yol ayrımına geldik :) Ben üşenir önümü göremeyene kadar sallardım göz işini. Neyse ki annen ikimiz için de randevu almış. Senin de gözlerini kontrol ettirmek istiyorduk zaten. Yaklaşık iki yıl önce gözlerinden biri kalk gidelim diğeri boşver iyi burası dediği için bir kontrole gitmiştik. Benim çocukluğumda başıma gelen şaşılık probleminin babadan oğula devrettiğini düşünmüştük o ara. Ama kontrollerde normal olduğunu söylemişlerdi. Şimdiki kontrolün sebebi ise okulda yazıları okuyamıyorum baba diye şikayet etmeden önce tedbir amaçlı gözlerine baktırmaktı.  Gittiğimiz hastane sadece göz hastanesiydi. Biz de olabilecek en yoğun gün gitmiş olmalıyız bir ...

Öğrencinin stres kaynağı karne konusuna giriş yapalım. Her ne kadar şimdilik ne anlama geldiği konusunda çok fikir sahibi olmasan da yukarıdaki ilk karne ile başlayan silsile sen üniversiteyi bitirene kadar peşini bırakmayacak tosbağam. Daha önce kreşlerde de genel gelişiminle ilgili bir takım karnemsi evraklar almıştık ancak, bu yıl aldığın karne ya da onların deyimi ile 1nci Dönem Değerlendirme formu çok daha detaylı. Sosyal ilişkilerden, kavramaya, dil becerilerinden duygusal gelişimine, fiziksel becerilerinden duygusal gelişimine kadar bir çok konuda öğretmenlerin seni değerlendirmiş. Bu dönemin ebeveynleri olarak biz, biraz da özel okulların ticari zihniyetinden dolayı bu tür değerlendirme tablolarının objektifliği konusunda şüpheciyiz. Bu durumu Arzu öğretmenine anlatmıştım neyse ki. Ona lütfen Doruk için yaptığınız değerlendirmelerde olabildiğince objektif olun demiştim. İlk karnen geldiğinde de bu konuda ne kadar sağlıklı tespitler yapmış olduklarını gördüm. Bir kere karne...

Cumartesi sabahı şu an. Henüz uyanmadınız. Balkonda uyanmak için bir kahve içtim. Hava buz gibi. Kendime gelmem beş dakika sürmedi. O sırada da aklımdan bir sürü şey geçti. Daha önce seninle burada paylaşmayı denediğim ama unutmak için sonrasında sildiğim şeyler. Çocuk bir ailenin çiçeği Doruk. İnsanın hayatının bir yerden sonra anlamını kaybetmemesi için verilen bir hediye gibi. Bizim sana ne kadar zor kavuştuğumuzu daha önceki yazılarda anlatmıştım. Yıllarca fiziksel bir takım sorunlarla boğuşmuştuk. Sonunda tüp bebek yöntemi ile dünyaya gelmiştin. O günden beri de hayatımızın merkezi, uyanmamıza sebep sensin. İyi ki gelmişsin. İyi ki varsın babacım. Bir akşam yemeğinde sen henüz 6 aylık bir bebekken annen gelip tekrar hamile olduğunu söylediğinde ayaklarımız yerden kesilmişti. Harika bir haberdi. Planlamamıştık sana bir kardeş yapmayı. Zaten yapamıyorduk ya sağlık sorunları yüzünden. Tatlı bir sürpriz olmuştu bize. Sen de annen ve baban gibi iki kardeş olarak büyüyecektin...